Vlucht naar Cleveland
Vandaag is het zover! Ik ga 2 weken alleen op pad naar de Verenigde Staten. Naar Cleveland, Ohio om precies te zijn. Dit is niet zomaar een reis, nee, het is een studiereis. Voor de opleiding aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam, moeten we een internationaal onderzoeksproject uitvoeren en dat brengt mij naar deze bestemming. Natuurlijk doe ik dit project niet alleen, maar samen met een groep andere studenten. We zijn met z’n zessen en noemen ons de Cleveland Indians. Ik ben wel de enige van onze projectgroep die vandaag al vertrekt naar de States, want ik heb van tevoren een paar dagen vakantie opgenomen. De rest van de groep komt pas op zaterdag 1 juni.
Het vliegtuig vertrekt al om 8 uur ’s morgens. Dat betekent dat ik al heel vroeg aanwezig moet zijn. Tegenwoordig moet je 3 uren van tevoren inchecken voor een internationale vlucht, maar dat wordt moeilijk, want ik heb de tickets nog niet. Die moet ik op Schiphol eerst nog ophalen bij een balie van de reisorganisatie. Ik reis niet helemaal alleen, maar samen met één van de studiebegeleiders van de opleiding: Esther Blom. Zij gaat ook al vandaag naar de States om nog van alles te kunnen regelen voor de groep studenten die op zaterdag komt. Wel zo gezellig om samen te reizen! We hebben om kwart over 5 afgesproken op Schiphol. De balie waar ik de tickets kan afhalen gaat pas om 6 uur open, maar voor het geval dat er al eerder iemand is, hebben we zo vroeg afgesproken.
Dat betekent dus midden in de nacht naar Schiphol reizen. Ik had eigenlijk een Schiphol taxi geregeld, maar die belde 1 dag van tevoren af, de taxi kon mij niet komen halen. Toen had ik dus een probleem. Ik heb nog geprobeerd om een hotel op Schiphol te boeken, maar alle goedkopere hotels waren al volgeboekt. Ik kan wel met de trein gaan, maar dan ben ik er al om 1 uur ’s nachts. Dat is wel heel erg vroeg. Maar gelukkig bood Karel aan om mij te brengen! Wat een lieverd, hè!!!! Probleem opgelost!
We hebben afgesproken dat hij mij om 3 uur komt ophalen. Het heeft dus weinig zin om nog naar bed te gaan en me dan midden in de nacht nog aan te kleden. Daarom ben ik maar in de relaxfauteuil gaan liggen met een deken om nog een paar uurtjes de ogen dicht te kunnen doen voordat Karel komt. De reis naar Schiphol loopt voorspoedig. We kunnen goed doorrijden en daarom zijn we er al vroeg: om kwart voor vijf. Esther arriveert een kwartiertje later. Nu moeten we wachten tot de balie opengaat voor de tickets en dan kan ik inchecken. Gelukkig gaat de balie al vroeg open, maar bij het inchecken hebben ze een verassing voor me: er zijn geen stoelen meer vrij! Misschien kan ik wel helemaal niet mee. Ik moet me bij de gate melden. Het helpt wel als ik mijn Flying dutchman-pasje van de KLM laat zien, want ik krijg nu meteen een nieuwe instapkaart en gelukkig hebben ze bij de gate al snel een stoel voor me. Jammer genoeg kunnen Esther en ik niet naast elkaar zitten.
De vlucht vertrekt mooi op tijd en we hebben een goede reis met goede service. Het was wel een behoorlijk oud vliegtuig en daardoor kon ik de film niet kijken: het doek zat te ver weg! In het vliegtuig zaten heel veel Aziatische mensen. Ik zat tussen 2 Filippijnse mensen en die stonken behoorlijk!
We komen in Detroit een uur vroeger aan dan gepland. Hier moet ik de bagage verzamelen en door de douane, omdat dit de eerste plek is waar ik het land binnen kom. De douane gaat gelukkig heel soepel. Esther moet hier sowieso uitstappen, omdat zij eerst 2 dagen in Detroit blijft op de Universiteit in Ann Arbor. Hier gaat namelijk ook een groep studenten naar toe en er moet nog van alles worden geregeld. Ik reis zelf verder naar Cleveland, maar voordat ik weer kan instappen moet ik eerst nog een uurtje wachten. Ik koop een telefoonkaart van AT&T en ik probeer Peter te bereiken, maar dat lukt niet, ik kan hem nergens bereiken. Voor het instappen naar Cleveland word ik nog stevig aan de tand gevoeld door de douane en ook mijn handbagage wordt doorzocht, maar ik mag toch mee…… De vlucht vertrekt ook nu weer precies op tijd en gaat heel vlot. Het is maar 20 minuten vliegen naar Cleveland. De bagage heb ik al binnen 10 minuten, dus ik kan mijn reis snel voortzetten. Ik neem de shuttlebus naar Avis om de auto op te halen en ook nu weer gaat alles heel vlot.
Ondanks dat de weerberichten in Nederland hele andere berichten gaven, is het hier behoorlijk warm. Maar volgens de medewerkers op het vliegveld, is het vandaag ook pas de eerste dag dat het weer zo goed is. Tot vandaag was het zelfs extreem koud. Hier heb ik echter niet op gerekend: het is maar liefst 27°C.
Het is nergens druk, het is zelfs uitermate rustig en dat blijkt te komen doordat het vandaag een feestdag is in de States: Memorial Day. Ik heb de auto dan ook al heel snel. Even werd er geprobeerd om me een duurdere auto aan te smeren (een grotere), maar dat heb ik geweigerd. Het bleek ook niet nodig, want een kleine auto was er blijkbaar helemaal niet en ik krijg een auto uit een hogere categorie zonder daarvoor te moeten bijbetalen. Eenmaal in de auto ga ik op pad naar Cincinnatti. Het kost even moeite om de snelweg te vinden, en onderweg kom ik een Burger King tegen: hier heb ik mijn eerste portie uienringen!
Als ik onderweg ben op de I71 naar het zuiden van Ohio kom ik langs het plaatsje Lodi. Hier is een outletcenter gevestigd en ik besluit om hier even te stoppen. Ik ben nog helemaal niet moe en hier kan ik vast wel naar Peter bellen. Onderweg in het vliegtuig is mijn heuptasje kapot gegaan en die heb ik morgen eigenlijk wel nodig, dus ik kijk even rond naar een nieuw tasje, maar ik slaag niet. Ik krijg wel inderdaad contact met Peter, maar door al het proberen met de telefoonkaart is de kaart ver op en kunnen we maar 2 minuten praten. Ik koop nog 2 cd’s voor in de auto en ga dan weer verder met mijn reis.
Op mijn reis naar het Zuiden van Ohio over de I71 kom ik schrikbarend veel dode dieren tegen lang de kant van de weg. In alle formaten en enkelen zelfs al in vergaande staat van ontbinding. Ik zie rendieren en elanden, een wolf, wasberen, konijnen en hazen en vossen. Echt ongelooflijk! Zeker elke 200 à 300 meter ligt er weer een dier! Ook om ik behoorlijk wat vrachtverkeer tegen: van elke 10 auto’s is de helft een vrachtwagen. En wat voor één! Deze exemplaren zie je in Europa nergens, ze zijn echt prachtig!
Onderweg stop ik nog een paar keer om even te plassen en om te kijken of ik ergens kan bellen met de creditcard, maar dat lukt helaas niet.
Bij Cincinnatti mis ik de afslag naar Paramount en ik rijd te ver door. Bij de volgende afslag wil ik weer terug naar Paramount rijden, maar hier kom ik Applebee’s tegen. Mmmmmm, hier ga ik eten. Dit is vast veel lekkerder dan de Applebee’s in Nederland. Ik neem een chicken broccoli pasta Alfredo en daar smul ik van! Het smaakt heerlijk! Onder het eten blader ik door de discount gidsen die ik onderweg heb meegenomen op zoek naar een goedkoop motel en ik vind kortingsbonnen voor Comfort Suites vlakbij Paramount’s Kings Island. Ik vind het motel snel en gelukkig is het niet volgeboekt. De kortingsbonnen gelden eigenlijk niet op een feestdag, maar de jongen achter de balie is heel vriendelijk en geeft me toch een kamer voor die prijs. Prima kamer! Ondertussen ben ik wel behoorlijk moe, dus ik ga lekker vroeg naar bed!
Dag 2: dinsdag 28 mei 2002
Paramount's Kings Island in Cincinnati
Ik word vroeg wakker door de jetlag, maar ik heb toch heerlijk geslapen. Ik ben prima uitgerust. Voordat ik me aankleed pleeg ik eerst nog een paar telefoontjes naar het werk om te informeren naar de stand van zaken rondom de reorganisatie en ik bel Peter om even bij te kletsen. Daarna ga ik me douchen en aankleden en op zoek naar het continentale ontbijt, maar dat valt vies tegen: veel meer dan een muffin en koffie is er niet te krijgen……
Dan check ik uit en ga ik op pad. Het is nog behoorlijk vroeg, dus ik rijd een paar rondjes in de omgeving, voordat ik naar het pretpark ga. Om 9 uur ben ik al op de parkeerplaats van Paramount’s Kings Island. Bij het kopen van het parkeerkaartje werd mij een folder in de handen geduwd en bekijk ik eerst even voordat ik uitstap. Hierop kan ik lezen dat vandaag nog niet alle attracties geopend zijn, omdat het nog geen schoolvakantie is en de meesten van hun werknemers nog op school zitten. Een aantal attracties gaan wel nog later op de dag open.
Als ik bij de kassa een entreekaartje wil kopen, krijg van een hele aardige heer voor mij een kortingsbon in de handen geduwd die hij nog over had. Hiermee krijg ik maar liefst bijna $20 korting! Dat hakt er goed in. Is dat niet aardig?
De attracties in het park gaan pas om 10 uur open, maar de winkels zijn wel al allemaal geopend. Ik kijk op mijn gemak eerst even rond bepaal aan de hand van de plattegrond van het park mijn aanvalsplan. Als dan om 10 uur de touwen bij de doorgangen worden weggehaald, ga ik eerst naar de Son of Beast. Dit is een houten achtbaan, maar niet zo maar één. Het is de enige houten achtbaan ter wereld met een looping. En dan die snelheid…… Hij gaat maar liefst 78 Mph en van die snelheid moest zelfs ik nog bijkomen! Inderdaad, wat een beest! Ik had het gevoel dat mijn kleding niet meer op de oorspronkelijk plaats te vinden was…..
Ik word vroeg wakker door de jetlag, maar ik heb toch heerlijk geslapen. Ik ben prima uitgerust. Voordat ik me aankleed pleeg ik eerst nog een paar telefoontjes naar het werk om te informeren naar de stand van zaken rondom de reorganisatie en ik bel Peter om even bij te kletsen. Daarna ga ik me douchen en aankleden en op zoek naar het continentale ontbijt, maar dat valt vies tegen: veel meer dan een muffin en koffie is er niet te krijgen……
Dan check ik uit en ga ik op pad. Het is nog behoorlijk vroeg, dus ik rijd een paar rondjes in de omgeving, voordat ik naar het pretpark ga. Om 9 uur ben ik al op de parkeerplaats van Paramount’s Kings Island. Bij het kopen van het parkeerkaartje werd mij een folder in de handen geduwd en bekijk ik eerst even voordat ik uitstap. Hierop kan ik lezen dat vandaag nog niet alle attracties geopend zijn, omdat het nog geen schoolvakantie is en de meesten van hun werknemers nog op school zitten. Een aantal attracties gaan wel nog later op de dag open.
Als ik bij de kassa een entreekaartje wil kopen, krijg van een hele aardige heer voor mij een kortingsbon in de handen geduwd die hij nog over had. Hiermee krijg ik maar liefst bijna $20 korting! Dat hakt er goed in. Is dat niet aardig?
De attracties in het park gaan pas om 10 uur open, maar de winkels zijn wel al allemaal geopend. Ik kijk op mijn gemak eerst even rond bepaal aan de hand van de plattegrond van het park mijn aanvalsplan. Als dan om 10 uur de touwen bij de doorgangen worden weggehaald, ga ik eerst naar de Son of Beast. Dit is een houten achtbaan, maar niet zo maar één. Het is de enige houten achtbaan ter wereld met een looping. En dan die snelheid…… Hij gaat maar liefst 78 Mph en van die snelheid moest zelfs ik nog bijkomen! Inderdaad, wat een beest! Ik had het gevoel dat mijn kleding niet meer op de oorspronkelijk plaats te vinden was…..
Dag 3: woensdag 29 mei 2002
Six Flags World of Adventure in Aurora
Vandaag ben ik weer op tijd opgestaan, want ik heb nog een lange dag voor de boeg: ik ga naar Six Flags Worlds of Adventure in Aurora, bij Cleveland. Maar voordat ik daar ben moet ik eerst nog een eind rijden: ± 100 mijl. Daar rijd ik nog zeker 2 uurtjes over.
Gelukkig valt de drukte op de weg mee, ondanks de ochtendspits. Alles rijdt vloeiend door. Ik kan de weg prima vinden en rijd er in 1 keer naar toe. Ik ben dus mooi op tijd. Wat wel ontzettend opvallend is, is dat er zoveel politie aanwezig is. Bij de ingang van het park staat zelfs een sheriff! Dat maakt wel indruk. Overigens, nu ik ben uitgestapt merk ik dat het vandaag wel heel erg heet is. Dat wordt puffen….
Ik meld mij met de seizoenspas van Six Flags Europa aan de kassa en de bediende verwijst mij door naar een aparte balie. Het lijkt daar niet druk, maar er is een dame voor mij die nogal wat tijd nodig heeft en ik moet zeker een half uur wachten. Intussen gaat het park al open en word ik behoorlijk ongeduldig. Maar het wachten loont wel, want ik mag met mijn seizoenspas gratis naar binnen!
Aan de ingang wordt iedereen streng gecontroleerd. Je wordt gefouilleerd en je moet de tas openmaken. Alle scherpe voorwerpen moeten worden ingeleverd, zelfs blikjes mogen niet mee naar binnen. Aan elk poortje staan 2 politieagenten! Eenmaal binnen ga ik eerst even rondkijken en mijn aanvalsplan bepalen. Het is een mooi park, en pas vorig jaar heropend nadat het is samengevoegd met Sea World en Hurricane Harbor, een waterpark. Daardoor is het wel enorm groot geworden! Het park heeft een aantal spectaculaire attracties, maar heeft weinig aandacht besteed aan de thematisering. De meeste attracties hebben een naam die je doet denken aan actiehelden uit films van Warner Bros.
Vandaag ben ik weer op tijd opgestaan, want ik heb nog een lange dag voor de boeg: ik ga naar Six Flags Worlds of Adventure in Aurora, bij Cleveland. Maar voordat ik daar ben moet ik eerst nog een eind rijden: ± 100 mijl. Daar rijd ik nog zeker 2 uurtjes over.
Gelukkig valt de drukte op de weg mee, ondanks de ochtendspits. Alles rijdt vloeiend door. Ik kan de weg prima vinden en rijd er in 1 keer naar toe. Ik ben dus mooi op tijd. Wat wel ontzettend opvallend is, is dat er zoveel politie aanwezig is. Bij de ingang van het park staat zelfs een sheriff! Dat maakt wel indruk. Overigens, nu ik ben uitgestapt merk ik dat het vandaag wel heel erg heet is. Dat wordt puffen….
Ik meld mij met de seizoenspas van Six Flags Europa aan de kassa en de bediende verwijst mij door naar een aparte balie. Het lijkt daar niet druk, maar er is een dame voor mij die nogal wat tijd nodig heeft en ik moet zeker een half uur wachten. Intussen gaat het park al open en word ik behoorlijk ongeduldig. Maar het wachten loont wel, want ik mag met mijn seizoenspas gratis naar binnen!
Aan de ingang wordt iedereen streng gecontroleerd. Je wordt gefouilleerd en je moet de tas openmaken. Alle scherpe voorwerpen moeten worden ingeleverd, zelfs blikjes mogen niet mee naar binnen. Aan elk poortje staan 2 politieagenten! Eenmaal binnen ga ik eerst even rondkijken en mijn aanvalsplan bepalen. Het is een mooi park, en pas vorig jaar heropend nadat het is samengevoegd met Sea World en Hurricane Harbor, een waterpark. Daardoor is het wel enorm groot geworden! Het park heeft een aantal spectaculaire attracties, maar heeft weinig aandacht besteed aan de thematisering. De meeste attracties hebben een naam die je doet denken aan actiehelden uit films van Warner Bros.
Dag 4: donderdag 30 mei 2002
Shopping & sightseeing in Cleveland
Vandaag slaap ik lekker uit, want tot 4 uur ’s middags heb ik geen afspraken met Esther en ik ga ook niet naar een pretpark vandaag. Vandaag is een rustdag en ik doe het dan ook lekker rustig aan!
Het is al 11 uur als ik eindelijk ben gewassen en aangekleed. Ik denk dat ik op zoek ga naar een shopping mall. Via de bediende achter de balie bij het motel kom ik erachter dat er 2 afslagen zuidelijker langs de I71 een mooi en groot winkelcentrum ligt: Southpark. Daar ga ik naar toe! Als ik buiten kom, blijkt het ook vandaag weer een hele warme dag te zijn. Het lijkt wel de tropen…….
Het winkelcentrum is inderdaad mooi, groot en modern. Ik koop hier een paar kleine souveniertjes in de winkel van de Cleveland Indians en ik vind 2 mooie petten voor Jan. Ik ontdek ook een aantal mooie metalen boekenleggers met prachtige spreuken en ik koop een paar leuke kaarten. Als ik ben uitgekeken ga ik naar de overkant. Daar heb ik vanochtend een grote boekenwinkel zien liggen: Borders. Ik ga hier op zoek naar boeken over rollercoasters die ik nog niet heb, maar ik kan helaas niet slagen, want er zijn geen boeken op voorraad. Dan ga ik op zoek naar een gelegenheid waar ik kan internetten en navraag leert me dat er om de hoek een bibliotheek ligt, waar ik gratis kan internetten. Ik wil even de mail lezen van het werk en ik stuur nog een mailtje naar Peter en pap & mam. Daarna ga ik nog even snel naar de Target voor zonnebrand en after sun, en daar koop ik ook nog een föhn. Dat is altijd handig voor toekomstige vakanties.
Dan moet ik opschieten, want ik heb om 4 uur afgesproken met Esther in het Alcazar Hotel. Het is inmiddels enorm druk op de weg, vanwege de avondspits en daardoor rijd ik verkeerd. Ik zie de afslag te laat en ik kan er niet meer tussen komen. Ik kom dus een ½ uur te laat…….
Als ik Esther heb opgehaald, besluiten we om naar Cleveland downtown te gaan. Hier ligt de Rock ’n roll hall of fame, het stadion van de Cleveland Browns, het stadion van de Cleveland Indians en de Tower City: het duurste en meest luxueuze winkelcentrum van Cleveland. Als we dit allemaal gezien hebben, gaan we naar de Flats. Dit is het oude havengebied van Cleveland, waar ze een uitgaansgebied van hebben gemaakt. Alle oude pakhuizen zijn omgebouwd tot restaurants en discotheken. Echt heel gezellig! Maar vandaag is er helaas niet veel te beleven, en we besluiten om later in de week nog eens terug te komen.
We gaan daarom weer terug naar Cleveland Heights. Om de hoek bij het Alcazar Hotel ligt Jillian’s: een sportcafé. Het is een heel gezellig café waar je kunt biljarten en verschillende andere games en tafelsporten kunt doen. We spelen samen een paar potjes pool en daarna eten we nog gezellig wat. Als we uitgekletst zijn, is het alweer tijd om terug te gaan naar het hotel. We maken het niet te laat vandaag, want we zijn allebei moe en we hebben morgen alweer vroeg afgesproken: we gaan de hele dag naar Sandusky.
Vandaag slaap ik lekker uit, want tot 4 uur ’s middags heb ik geen afspraken met Esther en ik ga ook niet naar een pretpark vandaag. Vandaag is een rustdag en ik doe het dan ook lekker rustig aan!
Het is al 11 uur als ik eindelijk ben gewassen en aangekleed. Ik denk dat ik op zoek ga naar een shopping mall. Via de bediende achter de balie bij het motel kom ik erachter dat er 2 afslagen zuidelijker langs de I71 een mooi en groot winkelcentrum ligt: Southpark. Daar ga ik naar toe! Als ik buiten kom, blijkt het ook vandaag weer een hele warme dag te zijn. Het lijkt wel de tropen…….
Het winkelcentrum is inderdaad mooi, groot en modern. Ik koop hier een paar kleine souveniertjes in de winkel van de Cleveland Indians en ik vind 2 mooie petten voor Jan. Ik ontdek ook een aantal mooie metalen boekenleggers met prachtige spreuken en ik koop een paar leuke kaarten. Als ik ben uitgekeken ga ik naar de overkant. Daar heb ik vanochtend een grote boekenwinkel zien liggen: Borders. Ik ga hier op zoek naar boeken over rollercoasters die ik nog niet heb, maar ik kan helaas niet slagen, want er zijn geen boeken op voorraad. Dan ga ik op zoek naar een gelegenheid waar ik kan internetten en navraag leert me dat er om de hoek een bibliotheek ligt, waar ik gratis kan internetten. Ik wil even de mail lezen van het werk en ik stuur nog een mailtje naar Peter en pap & mam. Daarna ga ik nog even snel naar de Target voor zonnebrand en after sun, en daar koop ik ook nog een föhn. Dat is altijd handig voor toekomstige vakanties.
Dan moet ik opschieten, want ik heb om 4 uur afgesproken met Esther in het Alcazar Hotel. Het is inmiddels enorm druk op de weg, vanwege de avondspits en daardoor rijd ik verkeerd. Ik zie de afslag te laat en ik kan er niet meer tussen komen. Ik kom dus een ½ uur te laat…….
Als ik Esther heb opgehaald, besluiten we om naar Cleveland downtown te gaan. Hier ligt de Rock ’n roll hall of fame, het stadion van de Cleveland Browns, het stadion van de Cleveland Indians en de Tower City: het duurste en meest luxueuze winkelcentrum van Cleveland. Als we dit allemaal gezien hebben, gaan we naar de Flats. Dit is het oude havengebied van Cleveland, waar ze een uitgaansgebied van hebben gemaakt. Alle oude pakhuizen zijn omgebouwd tot restaurants en discotheken. Echt heel gezellig! Maar vandaag is er helaas niet veel te beleven, en we besluiten om later in de week nog eens terug te komen.
We gaan daarom weer terug naar Cleveland Heights. Om de hoek bij het Alcazar Hotel ligt Jillian’s: een sportcafé. Het is een heel gezellig café waar je kunt biljarten en verschillende andere games en tafelsporten kunt doen. We spelen samen een paar potjes pool en daarna eten we nog gezellig wat. Als we uitgekletst zijn, is het alweer tijd om terug te gaan naar het hotel. We maken het niet te laat vandaag, want we zijn allebei moe en we hebben morgen alweer vroeg afgesproken: we gaan de hele dag naar Sandusky.
Dag 5: vrijdag 31 mei 2002
Sandusky
Vandaag heb ik al om 10 uur afgesproken met Esther, want we gaan vandaag de hele dag samen op pad. Maar voordat ik haar ga ophalen, ga ik eerst nog even naar de bibliotheek vlakbij mijn motel om de mail te lezen.
Als ik Esther heb opgehaald gaan we op pad naar Sandusky. Dit is ongeveer een uurtje rijden en ligt ten westen van Cleveland, ook aan Lake Erie. Sandusky is een typisch Amerikaans toeristenplaatsje waar heel veel Amerikaanse toeristen komen. Het is ook de plaats waar Cedar Point ligt, maar daar ga ik morgen pas naar toe!
Als we in Sandusky aankomen, gaan we eerst naar de Tourism Visitor’s agency, de lokale VVV, om informatie op te halen. Hier besluiten we om de boot te nemen naar Kelleys Island. Dit is een klein eilandje met een aantal bezienswaardigheden in Lake Erie.
De boot vertrekt om 1 uur ’s middags. We kopen alvast de kaartjes aan de pier, maar omdat we nog wat tijd over hebben lopen we nog even het stadje in om wat rond te kijken. Er is jammer genoeg niet veel te beleven, omdat het toeristenseizoen nog niet echt begonnen is. Vandaag is het wel ook weer enorm heet, het is zeker 32°C en de vochtigheidsgraad is heel hoog!
De boottocht is wel lekker! Het biedt de kans om even lekker uit te waaien in de wind en te genieten van het uitzicht. De tocht duurt ongeveer een ½ uur. Onderweg had ik nog een mooie verrassing, want de boottocht bleek langs de pier van Cedar Point te gaan en ik kon dus een aantal hele mooie foto’s maken! Ik krijg een goede indruk van de Millennium Force, want daar varen we vlak langs af! Wat een joekel! Dit is de hoogste en snelste achtbaan ter wereld. Hij is maar liefst 100 meter hoog en heeft een snelheid van 92Mph……… Omgerekend is dat bijna 160 km/h en dat is dus gigantisch! Maar wat zie ik nu? De achtbaan staat stil halverwege de eerste heuvel! En dat duurt ook wel even….. Even later gaat hij toch verder. Gelukkig maar! Ik hoop niet dat mij dit morgen ook overkomt.
Vandaag heb ik al om 10 uur afgesproken met Esther, want we gaan vandaag de hele dag samen op pad. Maar voordat ik haar ga ophalen, ga ik eerst nog even naar de bibliotheek vlakbij mijn motel om de mail te lezen.
Als ik Esther heb opgehaald gaan we op pad naar Sandusky. Dit is ongeveer een uurtje rijden en ligt ten westen van Cleveland, ook aan Lake Erie. Sandusky is een typisch Amerikaans toeristenplaatsje waar heel veel Amerikaanse toeristen komen. Het is ook de plaats waar Cedar Point ligt, maar daar ga ik morgen pas naar toe!
Als we in Sandusky aankomen, gaan we eerst naar de Tourism Visitor’s agency, de lokale VVV, om informatie op te halen. Hier besluiten we om de boot te nemen naar Kelleys Island. Dit is een klein eilandje met een aantal bezienswaardigheden in Lake Erie.
De boot vertrekt om 1 uur ’s middags. We kopen alvast de kaartjes aan de pier, maar omdat we nog wat tijd over hebben lopen we nog even het stadje in om wat rond te kijken. Er is jammer genoeg niet veel te beleven, omdat het toeristenseizoen nog niet echt begonnen is. Vandaag is het wel ook weer enorm heet, het is zeker 32°C en de vochtigheidsgraad is heel hoog!
De boottocht is wel lekker! Het biedt de kans om even lekker uit te waaien in de wind en te genieten van het uitzicht. De tocht duurt ongeveer een ½ uur. Onderweg had ik nog een mooie verrassing, want de boottocht bleek langs de pier van Cedar Point te gaan en ik kon dus een aantal hele mooie foto’s maken! Ik krijg een goede indruk van de Millennium Force, want daar varen we vlak langs af! Wat een joekel! Dit is de hoogste en snelste achtbaan ter wereld. Hij is maar liefst 100 meter hoog en heeft een snelheid van 92Mph……… Omgerekend is dat bijna 160 km/h en dat is dus gigantisch! Maar wat zie ik nu? De achtbaan staat stil halverwege de eerste heuvel! En dat duurt ook wel even….. Even later gaat hij toch verder. Gelukkig maar! Ik hoop niet dat mij dit morgen ook overkomt.
Dag 6: zaterdag 1 juni 2002
Cedar Point
Vandaag heb ik de laatste dag alleen, want vanmiddag komt de rest van de studiegroep aan in Cleveland. Esther heeft me gevraagd om met haar mee te gaan vanmiddag om de groep op te halen op het vliegveld, maar ik besluit om toch alleen op pad te gaan en nog een dagje te genieten.
En genieten zal ik, want ik besluit om alvast een dag naar Cedar Point te gaan. Ik check uit uit de Red Roof Inn, en bij het inladen van al mijn koffers doe ik iets heel stoms: ik laat mijn sleutels van de auto in de kofferbak liggen en gooi de klep dicht….. Stom stom stom…….. Wat nu? Ik haal hulp en het meisje achter de balie van het motel komt me helpen. Ik kan nergens een knopje vinden om de kofferbak van binnen uit de auto open te maken, dus proberen we het eerst met het neerklappen van de achterbank. Maar dan komen we er ook niet bij. Uiteindelijk vind ik het knopje om de kofferbak open te maken in het handschoenenkastje……. Paniek voorbij………
Het is vandaag opnieuw heel heet en benauwd, zelf al op de vroege ochtend. Ik ben vroeg opgestaan, want ik wil zeker om ½ 9 onderweg zijn. Het park gaat om 10 uur open, en ik wil niet in de spits terechtkomen bij Cedar Point. Ik heb gelezen dat er maar 1 weg naar het park toe gaat vanuit Sandusky en die loopt al heel snel vol. Op tijd vertrekken dus….
Ondanks mijn blunder met de sleutels ben ik toch nog op tijd op pad. De rit naar Sandusky heb ik gisteren ook al gemaakt, dus ik kan de weg zonder problemen vinden. Gelukkig is het inderdaad nog niet zo druk. Bij het park aangekomen probeer is eerst met mijn pasje van de European Coaster Club korting te krijgen, maar dat lukt niet. Ik koop dus maar gewoon een entreekaartje voor 2 dagen en ga het park in.
Vandaag heb ik de laatste dag alleen, want vanmiddag komt de rest van de studiegroep aan in Cleveland. Esther heeft me gevraagd om met haar mee te gaan vanmiddag om de groep op te halen op het vliegveld, maar ik besluit om toch alleen op pad te gaan en nog een dagje te genieten.
En genieten zal ik, want ik besluit om alvast een dag naar Cedar Point te gaan. Ik check uit uit de Red Roof Inn, en bij het inladen van al mijn koffers doe ik iets heel stoms: ik laat mijn sleutels van de auto in de kofferbak liggen en gooi de klep dicht….. Stom stom stom…….. Wat nu? Ik haal hulp en het meisje achter de balie van het motel komt me helpen. Ik kan nergens een knopje vinden om de kofferbak van binnen uit de auto open te maken, dus proberen we het eerst met het neerklappen van de achterbank. Maar dan komen we er ook niet bij. Uiteindelijk vind ik het knopje om de kofferbak open te maken in het handschoenenkastje……. Paniek voorbij………
Het is vandaag opnieuw heel heet en benauwd, zelf al op de vroege ochtend. Ik ben vroeg opgestaan, want ik wil zeker om ½ 9 onderweg zijn. Het park gaat om 10 uur open, en ik wil niet in de spits terechtkomen bij Cedar Point. Ik heb gelezen dat er maar 1 weg naar het park toe gaat vanuit Sandusky en die loopt al heel snel vol. Op tijd vertrekken dus….
Ondanks mijn blunder met de sleutels ben ik toch nog op tijd op pad. De rit naar Sandusky heb ik gisteren ook al gemaakt, dus ik kan de weg zonder problemen vinden. Gelukkig is het inderdaad nog niet zo druk. Bij het park aangekomen probeer is eerst met mijn pasje van de European Coaster Club korting te krijgen, maar dat lukt niet. Ik koop dus maar gewoon een entreekaartje voor 2 dagen en ga het park in.
Dag 7: zondag 2 juni 2002
Cedar Point
Vandaag ga ik samen met 2 studiegenootjes nog een dag naar Cedar Point: met Stephan Bon en Dirk Achterberg. Na een heerlijk ontbijt in het hotel vertrekken we om ½9 naar Sandusky. De rest van de groep gaat vandaag naar de Niagara Falls en zij hebben ook een lange dag in het verschiet.
We komen op tijd aan in het park en als Stephan en Dirk een entreekaartje hebben gekocht, gaan we (net als ik gisteren) meteen naar de Millennium Force. Dirk ontpopt zich als een hobbyfotograaf en maakt onderweg al veel foto’s. Het is vandaag veel minder druk dan gisteren en de wachtrij bij de Millennium Force beperkt zich nu nog tot een ½ uur, dat scheelt!
Ik kan er echt niet over uit, wat een baan! Ook vandaag gaan we meteen een “freeway”stempel halen voor een extra rit en vandaag mogen we terugkomen tussen 1 en 2 uur. We gaan nu even iets drinken, Stephan belt even naar huis en Dirk probeert een vastgelopen fotorolletje uit de camera te halen, waarschijnlijk zijn de eerste foto’s dus verwoest! Jammer! Dan gaan we weer verder, de rest van het park verkennen. We doen de Mine Ride, de Mean Streak, de Gemini en de Magnum XL. Wat een park, echt geweldig! Ik heb nog nooit zo’n geweldige collectie achtbanen bij elkaar gezien! En ze lopen ook allemaal echt heel soepel, hier kan geen enkel ander park tegenop!
Om 1 uur houden Stephan en Dirk het voor gezien. Ze besluiten om naar het strand te gaan. Hier scheiden onze wegen en we spreken af om 5 uur bij de ingang van het park. Ik ga nu eerst opnieuw gebruik maken van mijn stempel en ga op zoek naar de Millennium Force. Ik probeer van tevoren nog een stempel te halen op mijn andere hand, maar dat mislukt. Je mag maar 1 stempel per dag! Jammer……De wachtrij is inmiddels opgelopen tot 1½ uur, maar met de stempel kan ik meteen doorlopen naar het begin van de rij. Wow…… als deze achtbaan in Nederland zou staan, zou ik pas echt verslaafd worden!
Als ik uit de achtbaan kom, ga ik meteen mijn stempel eraf wassen. Dat lukt aardig, er blijft nog een lichte waas achter. Ik zie dat de bemanning achter de stand die de stempel uitgeeft is gewisseld en ik ga dus opnieuw proberen om een nieuwe stempel te bemachtigen! Bijna lukt het niet, maar ik fop de medewerker door te zeggen dat de andere stempel van gisteren was! En ja hoor, het lukt en ik krijg alsnog een nieuwe stempel. Ik mag dus nog eens terugkomen vandaag tussen 5 en 6 uur.
Omdat het vandaag niet zo druk is kan tot die tijd alle andere achtbanen in het park beleven, en dat zijn er nogal wat! Geweldig! Ook de Wicked Twister is echt helemaal geweldig! Ik heb een leuke middag! Om half 5 bel ik nog even met Peter vanuit een telefooncel en om 5 uur zie ik Stephan en Dirk bij de ingang van het park. Gelukkig hebben zij er geen problemen mee om nog even met mij mee te lopen naar de Millennium Force en daar maak ik mijn laatste rit. Het voelt als afscheid, maar wel een voorlopig afscheid, want hier kom ik zeker nog eens terug met Peter! We maken daarna nog een paar foto’s en dan gaan we nog iets drinken, even nog wat souveniertjes kijken en dan gaan we met de kabelbaan naar het begin van het park. We bekijken de foto die van ons is gemaakt bij de ingang vanochtend en natuurlijk kan ik die niet laten liggen. Daarna gaan we op weg naar Cleveland. Het is inmiddels 7 uur als we wegrijden van de parkeerplaats.
Als we in het hotel aankomen, is de rest van de groep nog niet gearriveerd. Ik ga nog even naar de supermarkt om een paar inkopen te doen voor op mijn kamer en om 10 uur bel ik Ton, één van onze begeleiders, of hij met mij de huurauto wil terugbrengen naar het vliegveld. Gelukkig wil hij dat wel doen. Als we terugkomen ga ik naar bed, het is inmiddels 11 uur en morgen moet ik er weer vroeg uit, want dan begint het werk op de universiteit.
Vandaag ga ik samen met 2 studiegenootjes nog een dag naar Cedar Point: met Stephan Bon en Dirk Achterberg. Na een heerlijk ontbijt in het hotel vertrekken we om ½9 naar Sandusky. De rest van de groep gaat vandaag naar de Niagara Falls en zij hebben ook een lange dag in het verschiet.
We komen op tijd aan in het park en als Stephan en Dirk een entreekaartje hebben gekocht, gaan we (net als ik gisteren) meteen naar de Millennium Force. Dirk ontpopt zich als een hobbyfotograaf en maakt onderweg al veel foto’s. Het is vandaag veel minder druk dan gisteren en de wachtrij bij de Millennium Force beperkt zich nu nog tot een ½ uur, dat scheelt!
Ik kan er echt niet over uit, wat een baan! Ook vandaag gaan we meteen een “freeway”stempel halen voor een extra rit en vandaag mogen we terugkomen tussen 1 en 2 uur. We gaan nu even iets drinken, Stephan belt even naar huis en Dirk probeert een vastgelopen fotorolletje uit de camera te halen, waarschijnlijk zijn de eerste foto’s dus verwoest! Jammer! Dan gaan we weer verder, de rest van het park verkennen. We doen de Mine Ride, de Mean Streak, de Gemini en de Magnum XL. Wat een park, echt geweldig! Ik heb nog nooit zo’n geweldige collectie achtbanen bij elkaar gezien! En ze lopen ook allemaal echt heel soepel, hier kan geen enkel ander park tegenop!
Om 1 uur houden Stephan en Dirk het voor gezien. Ze besluiten om naar het strand te gaan. Hier scheiden onze wegen en we spreken af om 5 uur bij de ingang van het park. Ik ga nu eerst opnieuw gebruik maken van mijn stempel en ga op zoek naar de Millennium Force. Ik probeer van tevoren nog een stempel te halen op mijn andere hand, maar dat mislukt. Je mag maar 1 stempel per dag! Jammer……De wachtrij is inmiddels opgelopen tot 1½ uur, maar met de stempel kan ik meteen doorlopen naar het begin van de rij. Wow…… als deze achtbaan in Nederland zou staan, zou ik pas echt verslaafd worden!
Als ik uit de achtbaan kom, ga ik meteen mijn stempel eraf wassen. Dat lukt aardig, er blijft nog een lichte waas achter. Ik zie dat de bemanning achter de stand die de stempel uitgeeft is gewisseld en ik ga dus opnieuw proberen om een nieuwe stempel te bemachtigen! Bijna lukt het niet, maar ik fop de medewerker door te zeggen dat de andere stempel van gisteren was! En ja hoor, het lukt en ik krijg alsnog een nieuwe stempel. Ik mag dus nog eens terugkomen vandaag tussen 5 en 6 uur.
Omdat het vandaag niet zo druk is kan tot die tijd alle andere achtbanen in het park beleven, en dat zijn er nogal wat! Geweldig! Ook de Wicked Twister is echt helemaal geweldig! Ik heb een leuke middag! Om half 5 bel ik nog even met Peter vanuit een telefooncel en om 5 uur zie ik Stephan en Dirk bij de ingang van het park. Gelukkig hebben zij er geen problemen mee om nog even met mij mee te lopen naar de Millennium Force en daar maak ik mijn laatste rit. Het voelt als afscheid, maar wel een voorlopig afscheid, want hier kom ik zeker nog eens terug met Peter! We maken daarna nog een paar foto’s en dan gaan we nog iets drinken, even nog wat souveniertjes kijken en dan gaan we met de kabelbaan naar het begin van het park. We bekijken de foto die van ons is gemaakt bij de ingang vanochtend en natuurlijk kan ik die niet laten liggen. Daarna gaan we op weg naar Cleveland. Het is inmiddels 7 uur als we wegrijden van de parkeerplaats.
Als we in het hotel aankomen, is de rest van de groep nog niet gearriveerd. Ik ga nog even naar de supermarkt om een paar inkopen te doen voor op mijn kamer en om 10 uur bel ik Ton, één van onze begeleiders, of hij met mij de huurauto wil terugbrengen naar het vliegveld. Gelukkig wil hij dat wel doen. Als we terugkomen ga ik naar bed, het is inmiddels 11 uur en morgen moet ik er weer vroeg uit, want dan begint het werk op de universiteit.
Dag 8: maandag 3 juni 2002
1e dag op de universiteit
Vandaag begint het studieproject officieel. We starten met een heerlijk ontbijt in het hotel en gaan dan met de hele groep naar de universiteit. We zijn deze week gasten van de Weatherhead School, een onderdeel van de Case Western Reserve University in Cleveland (CWRU). We krijgen op de universiteit eerst uitleg over de faciliteiten en we kunnen daarna gebruik maken van het computerlab om te internetten en te e-mailen. Om 11 uur moet elke groep het onderzoeksvoorstel presenteren aan de Amerikaanse gastdocenten en voor onze groep doet Harry dat. Daarna hebben we een gezamenlijke lunch en na de lunch krijgen we een financieel gastcollege van een professor van de Weatherhead School.
Als het college om 4 uur is afgelopen gaan we met onze projectgroep naar Elyria. Hier ligt één van de winkels van Finish Line en dat is de organisatie waar wij ons onderzoek deze week uitvoeren. Wat houdt dit onderzoek nu eigenlijk in?
We hebben vanuit de opleiding tot Drs. Bedrijfskunde aan de Rotterdam School of Management, een onderdeel van de Erasmus Universiteit, de opdracht gekregen om een vergelijkend onderzoek te doen tussen de VS en NL. We moeten onderzoeken of de nationale cultuur invloed heeft op een door ons te kiezen organiseerproces. Dit onderzoek moeten we bij 2 vergelijkbare organisaties uitvoeren: 1 in NL en 1 in de VS. Het mogen geen bedrijven zijn die onderdeel uitmaken van hetzelfde concern, maar ze moeten wel een similar case vertegenwoordigen. Dat wil zeggen dat de bedrijven onderling vergelijkbaar moeten zijn: dezelfde branche, hetzelfde proces, ongeveer even groot etc. Wij hebben ervoor gekozen om te onderzoeken of de nationale cultuur invloed heeft op de manier waarop klanten in een winkel worden benaderd door de verkoopmedewerkers. Als onderwerp van ons onderzoek hebben wij gekozen voor sportwinkels. In Nederland zijn dit 3 megastores van Helderman Sport geweest en in de VS zijn dit 3 winkels van Finish Line. Het onderzoek is verder gesplitst in een theoriegedreven gedeelte en een ervaringgedreven gedeelte en elke projectgroep, van 6 studenten, is daarvoor opgesplitst in 2 subgroepen van 3 studenten. Ik maak zelf deel uit van de “deductieve” subgroep samen met Vincent Hooplot en Luyten van den Berg en wij doen het theoriegedreven onderzoekstraject. Jan Jaap Koster, Harry Wientjens en Ed Schrikkema maken deel uit van onze “inductieve” subgroep en zij doen het ervaringgedreven onderzoekstraject. Tot zover de uitleg over het onderzoek. Wie meer geïnteresseerd is in het project verwijs ik door naar ons onderzoeksverslag.
We gingen dus naar Elyria om de winkel va Finish Line te bekijken. In deze winkel heeft de inductieve groep morgen de eerste afspraak met de manager, Gene Watchey. Eén van de medewerkers van de winkel heeft meteen door dat wij de Nederlandse studenten zijn en begroet ons heel hartelijk. Verbazing alom, want hoe heeft hij dat nu gezien??????? Het is een hele mooie winkel en we maken kennis met een aantal medewerkers. Daarna gaan we de rest van het winkelcentrum onveilig maken.
We komen samen terecht bij Kaufmann’s en de jongens passen en kopen hier van alles, vooral van Tommy Hillfiger. Ik heb vooral plezier met het leveren van commentaar, maar wat wil je ook…… Sommigen hebben echt een hele slechte smaak! We krijgen zelfs hulp van één van de verkoopsters die mij benadert en zich bezorgd afvraagt of ik wel iets van mijn gading kan vinden, want ik loop al zo lang rond. Ik leg uit dat we samen met de hele groep zijn en dat ik de jongens aan het “adviseren” ben. Ze is verbaasd en vraagt ons wat we hier in Cleveland komen doen, helemaal vanuit Nederland?
Na het shoppen gaan we met z’n allen lekker eten bij Applebee’s en daar is het heel gezellig. We lachen veel. Als we uitgegeten zijn gaan we terug naar Cleveland, naar het hotel. Het is alweer laat geworden, en ik duik meteen het bed in.
Vandaag begint het studieproject officieel. We starten met een heerlijk ontbijt in het hotel en gaan dan met de hele groep naar de universiteit. We zijn deze week gasten van de Weatherhead School, een onderdeel van de Case Western Reserve University in Cleveland (CWRU). We krijgen op de universiteit eerst uitleg over de faciliteiten en we kunnen daarna gebruik maken van het computerlab om te internetten en te e-mailen. Om 11 uur moet elke groep het onderzoeksvoorstel presenteren aan de Amerikaanse gastdocenten en voor onze groep doet Harry dat. Daarna hebben we een gezamenlijke lunch en na de lunch krijgen we een financieel gastcollege van een professor van de Weatherhead School.
Als het college om 4 uur is afgelopen gaan we met onze projectgroep naar Elyria. Hier ligt één van de winkels van Finish Line en dat is de organisatie waar wij ons onderzoek deze week uitvoeren. Wat houdt dit onderzoek nu eigenlijk in?
We hebben vanuit de opleiding tot Drs. Bedrijfskunde aan de Rotterdam School of Management, een onderdeel van de Erasmus Universiteit, de opdracht gekregen om een vergelijkend onderzoek te doen tussen de VS en NL. We moeten onderzoeken of de nationale cultuur invloed heeft op een door ons te kiezen organiseerproces. Dit onderzoek moeten we bij 2 vergelijkbare organisaties uitvoeren: 1 in NL en 1 in de VS. Het mogen geen bedrijven zijn die onderdeel uitmaken van hetzelfde concern, maar ze moeten wel een similar case vertegenwoordigen. Dat wil zeggen dat de bedrijven onderling vergelijkbaar moeten zijn: dezelfde branche, hetzelfde proces, ongeveer even groot etc. Wij hebben ervoor gekozen om te onderzoeken of de nationale cultuur invloed heeft op de manier waarop klanten in een winkel worden benaderd door de verkoopmedewerkers. Als onderwerp van ons onderzoek hebben wij gekozen voor sportwinkels. In Nederland zijn dit 3 megastores van Helderman Sport geweest en in de VS zijn dit 3 winkels van Finish Line. Het onderzoek is verder gesplitst in een theoriegedreven gedeelte en een ervaringgedreven gedeelte en elke projectgroep, van 6 studenten, is daarvoor opgesplitst in 2 subgroepen van 3 studenten. Ik maak zelf deel uit van de “deductieve” subgroep samen met Vincent Hooplot en Luyten van den Berg en wij doen het theoriegedreven onderzoekstraject. Jan Jaap Koster, Harry Wientjens en Ed Schrikkema maken deel uit van onze “inductieve” subgroep en zij doen het ervaringgedreven onderzoekstraject. Tot zover de uitleg over het onderzoek. Wie meer geïnteresseerd is in het project verwijs ik door naar ons onderzoeksverslag.
We gingen dus naar Elyria om de winkel va Finish Line te bekijken. In deze winkel heeft de inductieve groep morgen de eerste afspraak met de manager, Gene Watchey. Eén van de medewerkers van de winkel heeft meteen door dat wij de Nederlandse studenten zijn en begroet ons heel hartelijk. Verbazing alom, want hoe heeft hij dat nu gezien??????? Het is een hele mooie winkel en we maken kennis met een aantal medewerkers. Daarna gaan we de rest van het winkelcentrum onveilig maken.
We komen samen terecht bij Kaufmann’s en de jongens passen en kopen hier van alles, vooral van Tommy Hillfiger. Ik heb vooral plezier met het leveren van commentaar, maar wat wil je ook…… Sommigen hebben echt een hele slechte smaak! We krijgen zelfs hulp van één van de verkoopsters die mij benadert en zich bezorgd afvraagt of ik wel iets van mijn gading kan vinden, want ik loop al zo lang rond. Ik leg uit dat we samen met de hele groep zijn en dat ik de jongens aan het “adviseren” ben. Ze is verbaasd en vraagt ons wat we hier in Cleveland komen doen, helemaal vanuit Nederland?
Na het shoppen gaan we met z’n allen lekker eten bij Applebee’s en daar is het heel gezellig. We lachen veel. Als we uitgegeten zijn gaan we terug naar Cleveland, naar het hotel. Het is alweer laat geworden, en ik duik meteen het bed in.
Dag 9: dinsdag 4 juni 2002
Werken aan het verslag
Ook vandaag gaat de wekker op tijd, want we moeten aan het werk! We starten weer met een heerlijk ontbijt en dan splitst onze projectgroep zich op, inductief en deductief apart. Ik ga samen met de andere deductieven Vincent en Luyten te voet naar de universiteit om te werken aan het verslag.
Onderweg naar de universiteit komen we een heel leuk plekje tegen op de campus en omdat het heerlijk weer is, gaan we hier van start. We lezen het verslag door en bespreken het plan van aanpak Tegen lunchtijd gaan we naar de kantine van de universiteit om een broodje te eten en dan gaan we naar het computerlab om verder te werken aan het verslag. Omdat we nog een paar vragen hebben, hebben we ’s middags ook nog een gesprek met Ton, één van onze begeleiders.
Aan het einde van de middag gaan we weer lopen terug naar het hotel. Het is ondertussen weer ontzettend warm geworden, dus als we in het hotel zijn moeten we even uitpuffen….. We trekken ons allemaal even terug om te rusten, maar om 8 uur hebben we weer afgesproken. Vanavond gaan we met nog een andere groep uit eten in Little Italy.
In Little Italy is het enorm druk en er is bijna geen parkeerplaats te vinden. We parkeren daarom maar op de parkeerplaats van een restaurant, maar we zijn dus wel verplicht om daar te eten. Het is een gezellige tent, met een sfeervol terras en vanavond eten we lekker buiten. Het is ontzettend gezellig, maar het eten valt heel erg tegen. Verschillende dingen moeten terug naar de keuken omdat ze koud zijn….. en echt lekker is het ook niet. Maar ja, je kunt niet alles hebben.
Na het eten wandelen we nog even rond in Little Italy en dan gaan we nog gezellig even naar Jillian’s.
Ook vandaag gaat de wekker op tijd, want we moeten aan het werk! We starten weer met een heerlijk ontbijt en dan splitst onze projectgroep zich op, inductief en deductief apart. Ik ga samen met de andere deductieven Vincent en Luyten te voet naar de universiteit om te werken aan het verslag.
Onderweg naar de universiteit komen we een heel leuk plekje tegen op de campus en omdat het heerlijk weer is, gaan we hier van start. We lezen het verslag door en bespreken het plan van aanpak Tegen lunchtijd gaan we naar de kantine van de universiteit om een broodje te eten en dan gaan we naar het computerlab om verder te werken aan het verslag. Omdat we nog een paar vragen hebben, hebben we ’s middags ook nog een gesprek met Ton, één van onze begeleiders.
Aan het einde van de middag gaan we weer lopen terug naar het hotel. Het is ondertussen weer ontzettend warm geworden, dus als we in het hotel zijn moeten we even uitpuffen….. We trekken ons allemaal even terug om te rusten, maar om 8 uur hebben we weer afgesproken. Vanavond gaan we met nog een andere groep uit eten in Little Italy.
In Little Italy is het enorm druk en er is bijna geen parkeerplaats te vinden. We parkeren daarom maar op de parkeerplaats van een restaurant, maar we zijn dus wel verplicht om daar te eten. Het is een gezellige tent, met een sfeervol terras en vanavond eten we lekker buiten. Het is ontzettend gezellig, maar het eten valt heel erg tegen. Verschillende dingen moeten terug naar de keuken omdat ze koud zijn….. en echt lekker is het ook niet. Maar ja, je kunt niet alles hebben.
Na het eten wandelen we nog even rond in Little Italy en dan gaan we nog gezellig even naar Jillian’s.
Dag 10: woensdag 5 juni 2002
Verwerken van de enquêtes
Vandaag dient zich weer een dag van hard werken aan. Na het ontbijt gaan Vincent, Luyten en ikzelf opnieuw (te voet) naar de universiteit om te werken aan het project. Vandaag is het een stuk afgekoeld, en voor de eerste keer moeten we zelfs onze jassen aan doen.
Gisteren hebben wij een aantal enquêtes terug gekregen en Vincent gaat die vandaag verwerken in SPSS. Luyten en ikzelf gaan vandaag ook weer verder met het verslag en de opmerkingen die Ton daarop had.
Om kwart over vijf worden we opgehaald door Harry en gaan we ons even opfrissen bij het hotel. Daarna gaan we met onze groep naar de outlet in Aurora om te shoppen. Het weer zit nu niet echt mee, onderweg hebben we een behoorlijk regenbui.
Aangekomen in Aurora splitst de groep zich op, om individueel inkopen te doen. We spreken over een uur weer af op een centraal punt. Ik koop de nieuwste CD van Eminem voor Karel (een special edition, dat zal hij wel leuk vinden), maar verder vind ik niets van mijn gading. En ondertussen blijft het maar regenen…..
Op de terugweg is het behoorlijk mistig en we zien geen hand voor ogen. We hebben nu ook wel honger gekregen en we besluiten te stoppen bij Vito’s, een italiaanse grill. Dit restaurant was ons aanbevolen door een collega-student en die had niet overdreven. Het eten was echt heerlijk! Dit was smullen! We dollen nog wat met de serveerster en hebben vooral veel plezier.
Na het eten is de mist gelukkig helemaal opgetrokken, en kunnen we veilig naar het hotel terugrijden. Daar aangekomen, duik ik meteen mijn bed in.
Vandaag dient zich weer een dag van hard werken aan. Na het ontbijt gaan Vincent, Luyten en ikzelf opnieuw (te voet) naar de universiteit om te werken aan het project. Vandaag is het een stuk afgekoeld, en voor de eerste keer moeten we zelfs onze jassen aan doen.
Gisteren hebben wij een aantal enquêtes terug gekregen en Vincent gaat die vandaag verwerken in SPSS. Luyten en ikzelf gaan vandaag ook weer verder met het verslag en de opmerkingen die Ton daarop had.
Om kwart over vijf worden we opgehaald door Harry en gaan we ons even opfrissen bij het hotel. Daarna gaan we met onze groep naar de outlet in Aurora om te shoppen. Het weer zit nu niet echt mee, onderweg hebben we een behoorlijk regenbui.
Aangekomen in Aurora splitst de groep zich op, om individueel inkopen te doen. We spreken over een uur weer af op een centraal punt. Ik koop de nieuwste CD van Eminem voor Karel (een special edition, dat zal hij wel leuk vinden), maar verder vind ik niets van mijn gading. En ondertussen blijft het maar regenen…..
Op de terugweg is het behoorlijk mistig en we zien geen hand voor ogen. We hebben nu ook wel honger gekregen en we besluiten te stoppen bij Vito’s, een italiaanse grill. Dit restaurant was ons aanbevolen door een collega-student en die had niet overdreven. Het eten was echt heerlijk! Dit was smullen! We dollen nog wat met de serveerster en hebben vooral veel plezier.
Na het eten is de mist gelukkig helemaal opgetrokken, en kunnen we veilig naar het hotel terugrijden. Daar aangekomen, duik ik meteen mijn bed in.
Dag 11: donderdag 6 juni 2002
Laatste dag achter de computer
Het lijkt nu saai te worden, want ook vandaag moeten we weer hard werken. We gaan als subgroepen weer separaat aan de slag. Vandaag is de laatste dag dat we nog essentiële dingen kunnen doen, want morgen moeten alle groepen de resultaten presenteren en is er dus geen tijd meer om inhoudelijk nog iets te doen. Bovendien moeten we ook nog de presentatie in elkaar steken!
Vandaag wordt het een lange dag, en we gaan ook langer door. We schieten wel goed op, en we zijn tevreden over de resultaten tot nu toe. Om half 8 ’s avonds lopen we terug naar het hotel. Hier frissen we ons even op en dan gaan we met de groep naar Jillian’s om wat te eten. We komen nog een andere projectgroep tegen en het is weer enorm gezellig!
Na het eten ga ik terug naar het hotel, want ik ga vroeg naar bed. Morgen wordt nog een lange dag en dan wil ik wel uitgerust zijn. De anderen gaan nog een avondje uit in de Flats.
Het lijkt nu saai te worden, want ook vandaag moeten we weer hard werken. We gaan als subgroepen weer separaat aan de slag. Vandaag is de laatste dag dat we nog essentiële dingen kunnen doen, want morgen moeten alle groepen de resultaten presenteren en is er dus geen tijd meer om inhoudelijk nog iets te doen. Bovendien moeten we ook nog de presentatie in elkaar steken!
Vandaag wordt het een lange dag, en we gaan ook langer door. We schieten wel goed op, en we zijn tevreden over de resultaten tot nu toe. Om half 8 ’s avonds lopen we terug naar het hotel. Hier frissen we ons even op en dan gaan we met de groep naar Jillian’s om wat te eten. We komen nog een andere projectgroep tegen en het is weer enorm gezellig!
Na het eten ga ik terug naar het hotel, want ik ga vroeg naar bed. Morgen wordt nog een lange dag en dan wil ik wel uitgerust zijn. De anderen gaan nog een avondje uit in de Flats.
Dag 12: vrijdag 7 juni 2002
Presentatie van de vorderingen
Vandaag is het de laatste dag van het project, want morgen gaan we alweer naar huis! De tijd gaat snel! We beginnen weer op de universiteit, want wij moeten onze presentatie nog in elkaar zetten. We hebben wel al een indeling gemaakt, maar hij moet nog vorm krijgen in PowerPoint. Het is even stressen, maar we krijgen toch alles op tijd af. Jammer genoeg is er geen tijd meer om te eten.
Om 1 uur beginnen de presentaties. Voor onze groep presenteren Harry en Vincent en die doen dat prima. We krijgen nog wel een aantal kritische vragen, maar dat zijn we inmiddels al gewend van Ton. Ook andere groepen hebben goede presentaties en sommigen zijn zelfs heel amusant.
We worden bedankt door onze gastdocenten en krijgen allemaal een presentje mee: een koffiebeker van de Weatherhead School. Dat is wel heel attent!
Aan het einde van de middag praten we nog heel lang na met Ton, over onze presentatie en de moeilijkheden die wij hebben ervaren. Het werd uiteindelijk best een persoonlijk gesprek, want wij gaven aan dat wij toch nogal wat moeite hebben gehad met de opstelling van Ton als begeleider.
Vanavond claim ik nog een paar uurtjes voor mezelf. De hele studiegroep gaat naar een wedstrijd van de Cleveland Indians, maar ik ga niet mee. In plaats daarvan ga ik shoppen in de Beachwood Mall, vlakbij het hotel. Ik ga er met de bus naar toe, en dat gaat prima. Beachwood is een hele luxueuze en mooie mall, met een aantal hele dure winkels. Ik koop een prachtig en heel modern horloge voor Peter en voor Matthijs vind ik in de winkel van Discovery Channel een hele kleurige inktvis die muziek maakt.
Vandaag is het de laatste dag van het project, want morgen gaan we alweer naar huis! De tijd gaat snel! We beginnen weer op de universiteit, want wij moeten onze presentatie nog in elkaar zetten. We hebben wel al een indeling gemaakt, maar hij moet nog vorm krijgen in PowerPoint. Het is even stressen, maar we krijgen toch alles op tijd af. Jammer genoeg is er geen tijd meer om te eten.
Om 1 uur beginnen de presentaties. Voor onze groep presenteren Harry en Vincent en die doen dat prima. We krijgen nog wel een aantal kritische vragen, maar dat zijn we inmiddels al gewend van Ton. Ook andere groepen hebben goede presentaties en sommigen zijn zelfs heel amusant.
We worden bedankt door onze gastdocenten en krijgen allemaal een presentje mee: een koffiebeker van de Weatherhead School. Dat is wel heel attent!
Aan het einde van de middag praten we nog heel lang na met Ton, over onze presentatie en de moeilijkheden die wij hebben ervaren. Het werd uiteindelijk best een persoonlijk gesprek, want wij gaven aan dat wij toch nogal wat moeite hebben gehad met de opstelling van Ton als begeleider.
Vanavond claim ik nog een paar uurtjes voor mezelf. De hele studiegroep gaat naar een wedstrijd van de Cleveland Indians, maar ik ga niet mee. In plaats daarvan ga ik shoppen in de Beachwood Mall, vlakbij het hotel. Ik ga er met de bus naar toe, en dat gaat prima. Beachwood is een hele luxueuze en mooie mall, met een aantal hele dure winkels. Ik koop een prachtig en heel modern horloge voor Peter en voor Matthijs vind ik in de winkel van Discovery Channel een hele kleurige inktvis die muziek maakt.
Dag 13: zaterdag 8 juni 2002
Shoppen op de laatste dag
Vandaag is het zover: we gaan naar huis! Heerlijk, ik heb nu wel lang genoeg in de States gezeten. Ik heb een leuke tijd gehad, maar ik ben toch weer heel blij dat ik naar huis ga. Maar voordat het zover is, moeten we nog een aantal uurtjes om krijgen. Het vliegtuig naar Detroit vertrekt pas om 5 uur vanmiddag en vanuit Detroit vliegen we pas om half 10 naar Amsterdam.
We gaan met een groepje eerst nog wat winkelen in Beachwood. De heren gaan lekker op een terrasje zitten, en dames splitsen zich op. Ik ga samen met Charlotte erop uit. Het is wel heel erg gezellig. Ik koop voor Peter nog een aantal mooie hemden bij Nordstrom en ook Charlotte koopt nog een aantal souveniertjes. Ik wil nog een foto maken van het winkelcentrum, maar een politieagent waarschuwt me dat dat niet mag. Na 11 september vorig jaar mogen er geen foto’s meer worden gemaakt van openbare gebouwen! Maar hij was net te laat, want ik had al geknipt.
Om 12 uur hebben we afgesproken om samen te lunchen en dan gaan we terug naar het hotel. Ik heb al ingepakt, ik moet alleen nog de hemden van Peter in de koffer doen en de rest van de spullen bij elkaar zoeken. Ik lees nog lekker wat en om 2 uur rijd ik met Vincent, Luyten en Ed naar het vliegveld. Jan Jaap en Harry zijn al weg, want die zijn vanmorgen naar New York gevlogen.
Bij het inchecken op het vliegveld heb ik geluk want er is nog een plaatsje vrij bij de nooduitgang! Heb ik mazzel! Daarna lopen we nog even door de winkeltjes en gaan we door de douane. De douane is wel heel erg streng, want een aantal mensen worden heel streng gecontroleerd! Zo ook ik! Hoe kan het ook anders. Het röntgenapparaat meldt een “unidentified object” en ik moet mijn tas inleveren. Die wordt goed overhoop gehaald. Ik moet zelfs mijn schoenen inleveren en als ik vraag waarom, zegt de beambte dat ze niet het risico willen lopen dat ik weg loop……. Nou ja…………
Het vliegtuig vertrekt redelijk op tijd. Aanvankelijk werd er nog vertraging gemeld omdat het op Detroit zo druk was, maar we vertrokken toch maar 10 minuten later dan gepland. De vlucht duurt uiteindelijk wel veel langer, want boven Detroit moeten we flink wat rondjes draaien voordat we mogen landen.
Aangekomen in Detroit, is het lange wachten aangebroken. We moeten nog 3 uurtjes overbruggen voordat we naar Amsterdam vliegen. Ik ga eerst nog een hapje eten, samen met Esther en Ton en daarna ga ik nog even rondlopen op het vliegveld. Ik heb geprobeerd om mijn handbagage in een locker te stallen, maar ik kon nergens een locker vinden, terwijl die wel op de plattegrond van het vliegveld stonden aangegeven. Een medewerker van de beveiliging vertelt me dat na 11 september vorig jaar op geen enkel vliegveld in de VS nog een locker te vinden is……. Bizar……
Om 9 uur is het eindelijk zover: we mogen instappen! Hè, hè…. We mogen eindelijk naar huis!
Vandaag is het zover: we gaan naar huis! Heerlijk, ik heb nu wel lang genoeg in de States gezeten. Ik heb een leuke tijd gehad, maar ik ben toch weer heel blij dat ik naar huis ga. Maar voordat het zover is, moeten we nog een aantal uurtjes om krijgen. Het vliegtuig naar Detroit vertrekt pas om 5 uur vanmiddag en vanuit Detroit vliegen we pas om half 10 naar Amsterdam.
We gaan met een groepje eerst nog wat winkelen in Beachwood. De heren gaan lekker op een terrasje zitten, en dames splitsen zich op. Ik ga samen met Charlotte erop uit. Het is wel heel erg gezellig. Ik koop voor Peter nog een aantal mooie hemden bij Nordstrom en ook Charlotte koopt nog een aantal souveniertjes. Ik wil nog een foto maken van het winkelcentrum, maar een politieagent waarschuwt me dat dat niet mag. Na 11 september vorig jaar mogen er geen foto’s meer worden gemaakt van openbare gebouwen! Maar hij was net te laat, want ik had al geknipt.
Om 12 uur hebben we afgesproken om samen te lunchen en dan gaan we terug naar het hotel. Ik heb al ingepakt, ik moet alleen nog de hemden van Peter in de koffer doen en de rest van de spullen bij elkaar zoeken. Ik lees nog lekker wat en om 2 uur rijd ik met Vincent, Luyten en Ed naar het vliegveld. Jan Jaap en Harry zijn al weg, want die zijn vanmorgen naar New York gevlogen.
Bij het inchecken op het vliegveld heb ik geluk want er is nog een plaatsje vrij bij de nooduitgang! Heb ik mazzel! Daarna lopen we nog even door de winkeltjes en gaan we door de douane. De douane is wel heel erg streng, want een aantal mensen worden heel streng gecontroleerd! Zo ook ik! Hoe kan het ook anders. Het röntgenapparaat meldt een “unidentified object” en ik moet mijn tas inleveren. Die wordt goed overhoop gehaald. Ik moet zelfs mijn schoenen inleveren en als ik vraag waarom, zegt de beambte dat ze niet het risico willen lopen dat ik weg loop……. Nou ja…………
Het vliegtuig vertrekt redelijk op tijd. Aanvankelijk werd er nog vertraging gemeld omdat het op Detroit zo druk was, maar we vertrokken toch maar 10 minuten later dan gepland. De vlucht duurt uiteindelijk wel veel langer, want boven Detroit moeten we flink wat rondjes draaien voordat we mogen landen.
Aangekomen in Detroit, is het lange wachten aangebroken. We moeten nog 3 uurtjes overbruggen voordat we naar Amsterdam vliegen. Ik ga eerst nog een hapje eten, samen met Esther en Ton en daarna ga ik nog even rondlopen op het vliegveld. Ik heb geprobeerd om mijn handbagage in een locker te stallen, maar ik kon nergens een locker vinden, terwijl die wel op de plattegrond van het vliegveld stonden aangegeven. Een medewerker van de beveiliging vertelt me dat na 11 september vorig jaar op geen enkel vliegveld in de VS nog een locker te vinden is……. Bizar……
Om 9 uur is het eindelijk zover: we mogen instappen! Hè, hè…. We mogen eindelijk naar huis!
Dag 14: zondag 9 juni 2002
Weer thuis bij Peter!
De vlucht is goed gegaan en dankzij mijn goede zitplaats kon ik heerlijk slapen! We komen mooi op tijd aan in Amsterdam en de koffers komen ook al heel snel. Dan maar gauw door de douane en op zoek naar Peter. Heerlijk, ik ben weer thuis!
De vlucht is goed gegaan en dankzij mijn goede zitplaats kon ik heerlijk slapen! We komen mooi op tijd aan in Amsterdam en de koffers komen ook al heel snel. Dan maar gauw door de douane en op zoek naar Peter. Heerlijk, ik ben weer thuis!
Abonneren op:
Posts (Atom)